تصویرگاه ششصد و بیست و دو

در ازدحام اين همه ظلمت بی عصا
چراغ را هم از من گرفته اند
اما من
ديوار به ديوار
از لمس معطر ماه
به سايه روشن خانه باز خواهم گشت
پس زنده باد اميد

در تکلم کورباش کلمات
چشم های خسته مرا از من گرفته اند
اما من
اشاره به اشاره
از حيرت بی باور شب
به تشخيص روشن روز خواهم رسيد
پس زنده باد اميد

در تحمل بی تاب تشنگي
ميل به طعم باران را از من گرفته اند
اما من
شبنم به شبنم
از دعای عجيب آب
به کشف بی پايان دريا رسيده ام
پس زنده باد اميد

در چه کنم های بی رفتن سفر
صبوری سندباد را از من گرفته اند
اما من
گرداب به گرداب
از شوق رسيدن به کرانه موعود
توفان های هزار هيولا را طی خواهم کرد
پس زنده باد اميد

چراغ ها ، چشم ها ، کلمات
باران و کرانه را از من گرفته اند
همه چيز
همه چيز را از من گرفته اند
حتی نوميدی را
پس زنده باد اميد.